Eyüp: Mezar mezarlığı

Öldüğümde cenazemi kimler taşıyacak? Merak etmişimdir bu sorunun cevabını… Ya da, nereye defnedileceğim? Acaba ardımdan hayırla dua edilecek mi? Beddua edilen bir ademin kahrolmuşluğunda mı gireceğim kabre? Kafamı kurcalar bu sorular zaman zaman.

Yıllar önce, köyümüzde bir adamın mezarını köpekler eşeleyip cesedi dışarı çıkarmışlardı. Büyüklerimiz: "Bu adam zamanında çok çektirdi. Şimdi ise kabirde bile rahat bulamıyor!" demişlerdi.

Eyüp Sultan Mezarlığına yolunuz düştü mü hiç? Eyüp Sultan'ın kabrine, Necip Fazıl Kısakürek'in mezarına, şeyh-ül İslamların mezarlarına, Kazım Karabekir'in istirahatgâhına belki yolunuz düşmüştür… Dualar etmişsinizdir. Allah kabul etsin.

Eyüp Sultan'ın kabrini ziyaret ettikten sonra Piyer Loti tarafındaki kapıdan çıkıp, Şehzade Sabahattin'in (Prens Sabahattin olarak biliriz) türbesini geçtiğinizde aşevi ve aşevinin yanında ise İlim Yayma Cemiyeti'ne bağlı olarak kurslar verilen güzel bir mekanı görürsünüz. Orada nargile tüttürüp keyif yapamazsınız, lakin naif çalışmaların avluda sürekli sergilendiğine şahit olursunuz. Hadislerin ve özlü sözlerin yazılı olduğu panoları bir kenara çekip avlunun ilerisine baktığınızda ise gerçek bir mezarlıkla karşılaşırsınız: Mezar mezarlığı!

Boynu Vurulmuş Mezar Taşları

Yıllardır yıkık dökük, boynu kırık duran mezar taşları sanki Viyana önlerinde, meydanda kalan şehitler gibi yatmaktadırlar. Sanki, bir pazar sonrası yerlere saçılmış sebzeler gibi dağılmış, bölünmüş, toplayıcı ve temizlikçileri bekleyen bir halde; Saraybosna'da pazar yerine atılan bomba sonrası parçalanmış vücutlarıyla sürünen insanların çaresizliğinde bulursunuz o insan yüzü kadar anlamlı mezar taşlarını.

Tam bu noktada şunu belirtmeliyim: Eyüp Belediye Başkanı İsmail Kavuncu, İstanbul Ticaret Üniversitesi'nde "Kültür Politikaları" üzerine bir sunumda bulunuyor 23 Aralık tarihinde… Mevzu çok mühim! Mezar taşlarını içine almayacak kadar kapsamlı kültür politikaları(!) Ne kadar tuhaf bir durum! Belediye sahanızdaki bir mezarlık –ki, ölülere hürmeti bir yana bırakalım, kültür politikası namına silinmeye yüz tutmuşken- göz göre göre taş mezarlığı olurken böyle bir sunuma kalkışmak hangi akla hizmet, pek anlaşılır değil. Hatta," Ecyad Kalesini yıkıyorlar!", " İsrail'de bir tek Müslüman mezarı kalmayacakmış!" diye biz gözümüzü ötelere dikerken "rant" namına, mezarlık manzaralı çay bahçeleri ve lokantalar yapmak peşinde olan "dirilerin" yaptıklarını görmüyor, "gözünde çapak var!" diye bas bas bağırıyoruz Yahudi'ye ve Arap'a.

"Vurulmuş tertemiz alnından yatıyor…" diyordu ya o mübarek şair… Ne gariptir ki tertemiz alnından vurulup sevgili bellediği toprağına kapaklanan nesilleri yetiştiren alimlerin mezar taşları da aynı hüzünle kapaklanmışlar yerlere!

Tablonun bir de traji-komik bir yanı var: Mezarlık mezarlığından çıkıp biraz ilerlediğinizde ise Orhan Veli'nin şiirinin kurulduğu bir şehir mobilyası dikkatimizi çekiyor:"İstanbul'u Dinliyorum ama mezarlık yok gözümde" dercesine duruyor belediyenin sanat harikası!

Tükür Yüzümüze Boris; ya da Mezar Taşımıza!

Orada, çokça dua ettiğimiz, iyi ki geldik dediğimiz yerin tam arkasında, ölülerimizi bir kere daha öldürüyorlar! O ölüler, benim çocukluğumdaki ihtiyarların dediği gibi "zulüm yapmış ölüler " de değiller. Aksine naif bir medeniyetin inşasında çalışmış güzel insanlardı. Zira, mezar komşularından belli ne tıynette oldukları.

Boris Vıan'ın bir kitabı vardır: Mezarlarınıza Tüküreceğim, adlı. Orada "bize" değil söylediği ama Boris Vıan'a cevap vereyim, isteyen üzerine alabilir: Boris! Sen tükürmeden mezarlarımızı un ufak ettik. Tükürecek mezar bulamazsın ama istersen atalarının mezar taşlarını süsleme maksadıyla kullananların yüzlerine tükürebilirsin!

Sahi, mezarına tükürülecek kadar insanlar köklerini unutmuş olabilir mi?

Mansur Yılmaz, "Kelle koltukta çarpışan Genç Osman"ı görür gibi oldu, bir kavuk yere düştüğünde…

Kaynak: dunyabizim.com