Bencilliğin filozofları Hristiyanlığı nasıl kullandı?

Restoran işletmesinde çalışan herkes, Pazar öğle vardiyasında çalışmaktan kaçınmak için garsonların her zaman birbirleriyle savaştığını söylemekten memnuniyet duyacaktır. Onlar uyumak istemedikleri için değil, sebebi kilise sonrası kalabalığın restoranlara doluştuğu ve buna uygun şekilde bahşiş vermeyi istemediği yönünde yaygın bir inançtır. Yemek servisi sektöründe “Hristiyan”, “bencil” ile eş anlamlıdır.

Haksız klişe mi? Muhtemelen. Garsonlar Hıristiyanların pazar ayiinden sonraki ikiyüzlülüğüne en çok muhatap olanlar. Kilisede iyi bir Hıristiyan görüntüsü veren insanların sokakta daha kaba, sadist ve bencil olduğunu düşünüyorlar.

Bu algının hiç biri şehir efsanesi değil aksine, Amerikan kültürü ve siyasetinin günlük gerçekliği.

Rawstory yazarı Amanda Marcotte 24 Kasım tarihli yazısında, "İsa'yı ne kadar çok sevdiğinin en büyük şovunu yapan siyasetçilerin, fakirleri beslediği takdirde İsa'nın kendini kurtaracak ilk kişi olacağını düşünmesi kesinlikle iğrenç" diyor.

İsa'nın takipçileri bu gün insanları beslemekle ilgili bir “bağımlılık kültürü” yarattığını iddia ediyorlar. Kendi bencilliklerini yoksullar karşısında haklı çıkarmak için bile Mukaddes Kitabı kullanıyorlar.

İstatistikler dindar olarak algılanmaya daha fazla yatırım yapan insanların da en bencil politikaları benimsedikleri duygusunu taşıdıklarını gösteriyor. Muhafazakârlar ve Cumhuriyetçiler, kiliseye düzenli olarak gidenlerin kendi belirledikleri sayısının liberallerin oranının iki katı olduğunu iddia ediyorlar. Kiliseye haftada bir defadan fazla giden insanlar nüfusun geri kalanından çok daha muhafazakârdır. Gösterişli bir dindarlık geleneğinde, hevesli bir kilise müdavimi olduğunu iddia eden insanlar genellikle bu kişiler hakkında yalan söylerler.

Dindarlık göstergeleri ile bencil politikalar arasındaki ilişkiyi bağdaştırmak için yapılan girişimler sağ kanattaa karmaşıklaşıyor, muhafazakârlar çoğu zaman, oy sandığında komşusunu sevme öğretisinin  tam tersine nefret ediyor.

Gerçekte, bencil politikaları için Hıristiyan dindarlık ve muhafazakarları destek arasındaki ilişki oldukça basittir. Hıristiyan olmak sizi muhafazakâr yapmaz. Bu muhafazakâr olmanın, insanların yüksek sesle dindar bir Hıristiyan olduğunu iddia etmesini son derece çekici hale getiriyor.

Hıristiyanlık olmasaydı, muhafazakâr politikaların altında yatan ortalama ruhsallığın fark edilmesi daha kolay olur. Din olmadan, uydurma filmlerdeki kötülüklerin söylediği gibi ses getiren liberal argümanlar yapılıyor, tıpkı Ayn Rand'ın medeniyetin  “özgeciliğin ahlakını” reddetmesi gerektiğini söylemesi gibi. 

Muhafazakarlığın Amerikan kültüründe iğrenç Hıristiyan dindarlığına neden olduğu gerçeği, bencil filozoflarının kendi kapak hikayesi olarak Hıristiyanlığı kullanmaya karar vermesinden bu yana tahakkuk eden bazı teolojik gelişmelere bakıldığında en barizidir. 

Muhafazakâr ideolojinin dindar Hıristiyanlığa nasıl yol açtığının mükemmel bir örneği. İnsanlar zenginlerin herkesten daha iyi olduğunu düşünürken, kendi açgözlülüklerini ve bencilliklerini kabullenmek yerine yoksulluk için Tanrı'yı ​​suçlamak için bir yol buldular.

Amerika giderek artan bir biçimde pop kültürü ile şekilleniyor. Tatilimiz daha çok alışveriş yapmaktan ve aileden uzak dinlenmekten ibaret hale geldi. Ruhsal ihtiyaçlar genellikle psikoterapi ve Uzak Doğu terapi yöntemleri ile giderilmeye çalışıyor.

İnsanlar, etnik köken, aile bağları yerine inanç topluluklarından daha fazla hobiler ve çıkarlar inşa ediyorlar.

Ortaya çıkan tek şey, bağnaz, bencil inançlara sahip olmasına rağmen yine de iyi insanlar olduklarına inanmak isteyenler için dinin bir koruma aracı olarak kullanılması. Bu sosyal eğilimler devam ettikçe, kamusal dindarlık ile kaba bencil siyasi inançların daha da kötüye gitmesi arasındaki uyumun artması çok uzak değil.

Kaynak: www.dunyabulteni.net